მე დონორი ვარ.. =)))

"სიკვდილზე ფიქრი უფრო საზარელია ვიდრე თავად სიკვდილი...!"

დონორობა ადამიანური ერთსულოვნების ერთერთი მთავარი გამოვლინებაა: დღეს თქვენ გადაარჩინეთ სხვისი სიცოცხლე, ხვალ შეიძლება სხვამ გადაარჩინოს თქვენი...

ძალიან რთულია საკუთარ თავს აჯობო... 

ბევრჯერ უწევს ადამიანს იმის გაკეთება რაც არ სურს ან ჰგონია რომ არ შეუძლია... 

აჯობო შიშს, ეჭვს.. 

დასძლიო ფსიქოლოგიური თუ ფიზიკური შესაძლებლობები...

ამ ყველაფერს ან რაღაცისთვის (ვიღაცისთვის) აკეთებ ან სააკუთარი თავისათვის... 

ეს უკანასკნელი ეგოისტობაზე სულაც არ მეტყველებს, მაგრამ თუ ამის გაკეთება უცნობი ადამიანისთვის გინდა ყოველგვარი საზღაურის გარეშე... ეს უკვე ბევრ რამეზე მეტყველბს...

ჩემს შემთხვევაში ცოტა სხანაირად იყო საქმე... 

ჩემდა სამარცხვინოდ ვარიდებდი ამ პროცედურას თავს... 

მშიშარა არ ვარ..

უბრალოდ იმის გაკეთება რაც არასდროს გამიკეთებია ცოტათი

თავდაჯერებულობას მაკარგვინებდა...

უცნაური გრძნობა დამეუფლა.. 

როცა საქმე საქმეზე მიდგა...

მეგონა პატარა ნემსი ქვეყანას დაანგრევდა...

და ისე ავნერვიულდი გეგონებოდა ამას ეხლა ნარკოზის გარეშე უკეთებენ  ოპერაციასო..

ხუთიოდე წუთის შემდეგ შემრცხვა ჩემი გადამეტებული პანიკის   გამო, რომელიც მართლაც რომ უადგილო იყო...

გამოსულს მივხვდი, რომ ეს არც იმსთვის გამიკეთებია რომ უფალმა კეთილ საქმედ მიმიღოს  ან პაციენტებმა მადლიერების გამო სულ მლოცონ, ან იმიტომ გავაკეთე რომ საქმეს სჭირდებოდა...

დიდი როლი პატარებზე ფიქრმა ითამაშა რომლებმაც ეგრევე შემაყვარეს თავი.....

გამოსულს მივხვდი, იმას რომ რაც გავაკეთე სრულიად ჩვეულებრივი რამ იყო, რაც ყველა ჯამრთელმა ადამიანმა უნდა გააკეთოს.....

არ არის საჭირო ამაზე ბევრი ფიქრი ან საუბარი .. 

ჩვენი სისხლით შეგვიძლია სამ პატარას შევუნარჩუნოთ სიცოცხლე..
ნუ დატოვებ მათ ამ განსაცდელში.. 
ნუ იქნები ეგოისტი... 
არ დაიზარო.. 
და ნუ იტყვი ამ ნაბიჯზე უარს შიშის გამო... 
რადგან...

ყოველივე უხერხულობა, დროის დაკარგვით ან შესაძლებელი არასასიამოვნო შეგრძნებებით გამოწვეული, არარაობაა იმასთან შედარებით, როდესაც იცით: თქვენმა სისხლმა სიცოცლე შეუნარცუნა ადამიანს...

"ჭეშმარითად ქველმოქმედია ისინი, ვინც მოყვასის გადასარჩენად აბარებენ საკუთარ სისხლს. გაჭირვებულისათვის ერთი ჭიქა წყლის მიწოდებაც დიდი მადლია ღვთის წინაშე; მითუმეტეს, დასაფასებელია ღვაწლი მათი, ვინც სისხლის გაღებით სიცოცხლეს შეუნარჩუნებს განსაცდელში მყოფთ. ღმერთმა დალოცოს ყოველი ადამიანი ამ მადლის მოქმედი."

                  უწმინდესი და უნეტარესი ილია II


"არაფერი ისე არ გვამსგავსებს ღმერთს, როგორც ქველმოქმედება"
                                                                                   წმ. იოანე ოქროპირი

ჭაღზე გადმოკიდებული სინამდვილე..=((

ბევრჯერ უნდა წავიქცე რომ რამეს მივხვდე.. ან  ზე-პიკში უნდა მოვექცე ისე, რომ გადახტომის გარდა სხვა გზა არ დავიტოვო.. ეხლაც ასე ვარ... მაგრამ არ ვხტები....

არ ან ვერ..... მაინც მიხარია... 

კარგია როცა დღე ჩვეულებრივ, უსიამოვნებების გარეშე იწყება.. როცა იცი რომ  გაღვიძებისას ინტუიციისა და პიჟამოს ამარა შეგიძლია თვალდახუჭულმა მიაჭრა აბაზანას... თანდათან იწყებ გამოფხიზლებას და  საძინებელში შემობრუნებულს მეტი სიხადისათვის ცდილობ ჭაღის ანთებას თუმცა  მალევე ხვდები რომ მაინც უკუნითია ჰორიზონტზე.. მეორედ აჭერ  გადასამოწმებლად თუმცა რეზულტატი არც ამ შემთხვევაში იცვლება..  ხვდები   რომ  ნათურამ დაასტუკა  და გაღვიძების ფაქტთან ისევ თავიდან იწყებ შეგუებას...

ალბათ  ჩემი ნათურებიც ისეთივე არასაიმედოები არიან როგორც ის ადამიანები რომლებიც მუდმივად გარს გვახვევიან... ისინი ჩვენს ცხოვრებას სიცხადეს და სინათლეს ანიჭებენ, თუმცა ნებისმიერ წუთს შეიძლება იგი სიბნელით ჩაანაცვლონ... ჭაღის დეკორაციას ჩვენ თვიონ ვირჩევთ ან  უკეთეს შემთხვევაში  თავად ვქმნით მას (ამ შემთხვევაში საიმედოობის პრინციპიც უფრო მაღალია)... ყოველი  "გადამწვარი ნათურა" დაკარგული მეგობარი და გაცრუებული იმედების მთელი  რახარუხია... გავდივართ მაღაზიაში და   ახალს ვიძენთ ჩვეულებრივ... რა პრობლემაა... 

ჩემს ჭაღს შევხედე და ბევრი  ვერაფერი  დავინახე... ისევ იმ სიმძლავრით ანათებს როგორც გუშინ ან იმის წინ.... 

მაგრამ რატომღაც არ მიხარია ... ალბათ იმიტომ რომ  ჭაღი ძველია  მაგრამ ყველა ნათურა ახალი (დასტუკების პერსპექტივით)... 

ილუზიასთან ბრძოლით დავიღალე, მეშინია მეც არ ვიქცე  მის ნაწილად..

ადამიანებს მივეცი შანსი შეექმნათ ჩემი სამყარო.. მაგრამ საბოლოოდ ამის რწმენით საკთარი "მე"-ს დეგრადირება დავიწყე.. ამას ეხლა ვხვდები.......!!

მათ მუდმივად შანსს ვაძლევ.. ყოველი იმედგაცრუებისას ყოველივეს თავიდან ვიწყებ და არ მბეზრდება არც დამზარებია  არასდროს.. რადგან მიყვარს ისინი და ვთვლიდი ამას იმსახურებდნენ... მათთან მიმართებაში ყოველთვის ვპოულდი  სწორ გადაწყვეტილებებს, ოღონდ მას შემდეგ რაც ყველა დანარჩენს მოვსინჯავდი... ვცდილობდი გამეგო, მომესმნა, საკუთარი თავი მათ ადგილას წარმომედგინა და ასე ვებრძოდი სინამდილეს... იმ სინამდვილეს რომელსაც  საგულდაგულოდ ვემალებოდი.. და ხელში მხოლოდ ფიასკო შემჩა... ღირსი ვარ რადგან ვერ  ვაცნობიერებ როგორ სამყაროში ვცხოვრობ... ბოლომდე ვენდობი მათ ვინც ამას ნაკლებად იმსახურებს.. ვუსმენ მათ ვინც მხოლოდ საკუთარი ინტერესებიდან გამომდინარე  მოქმედებს და აზროვნებს... 

არ მინდა ვიყო კოლექციონერი, არ მინდა ახალი ჭაღი ... ეს რაღაცის დასაწყისი  აუცილებლად იქნება მაგრამ  დასასრულიც ამავე დროს...

უბრალოდ არ მინდა    ყოველი მცდელობისას  იმ შიშით ვანთებდე ჭაღს რომ იგი კიდევ ერთხელ მიმტყუვნებს...

l'm not a fanatic.. l just feeling that l'm very lucky... =)))

what a fucking feeling comes over me...!!!!